Ο Β’ Π.Π αποτέλεσε την τελευταία μεγάλη σύγκρουση όπου χρησιμοποιήθηκαν ελικοφόρα αεροσκάφη.Η εποχή των τζετ ανέτειλε προς την λήξη του και έκτοτε τα τελευταία εκτόπισαν τα πρώτα στον βασικό ρόλο της ενάεριας μάχης. Τα ελικοφόρα αεροσκάφη ωστόσο συνέχισαν να χρησιμοποιούνται σε πλήθος περιφερειακών συρράξεων ανά την υδρόγειο έχοντας επικουρικό ρόλο. Στις παρακάτω γραμμές θα επιχειρηθεί μια συνοπτική παρουσίαση ορισμένων μόνο εκ των συγκρούσεων όπου χρησιμοποιήθηκαν ελικοφόρα αεροσκάφη σε μάχιμες αποστολές με την εξαίρεση φυσικά των μεταγωγικών αεροσκαφών. Από την παρουσίαση θα εξαιρεθούν ο Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος και ο πόλεμος της Κορέας καθώς εκείνη η χρονική φάση συνιστά στην ουσία μια μεταβατική περίοδο όπου τα αεριωθούμενα αεροσκάφη υποσκέλισαν σταδιακά τα ελικοφόρα.
Πόλεμος της Ινδοκίνας
Ο πόλεμος της Ινδοκίνας και η προσπάθεια των Γάλλων να περισώσουν την καταρρέουσα αυτοκρατορία τους αποτέλεσε το πρώτο πεδίο δράσης των ελικοφόρων αεροσκαφών σε επικουρικό ρόλο. Σε εκείνον τον πόλεμο καταδείχθηκε η ανάγκη για την χρησιμοποίηση ελικοφόρων αεροσκαφών σε ρόλο Εγγύς Αεροπορικής Υποστήριξης(ΕΑΫ) καθώς αυτά πλεονεκτούσαν έναντι των αεριωθούμενων αεροσκαφών σε επιχειρήσεις έναντι ανταρτών. Ως πιο αργά από τα τελευταία μπορούσαν να παραμένουν περισσότερο χρόνο στην περιοχή ενδιαφέροντος, να πετάνε πιο χαμηλά και να εντοπίζουν και να πλήττουν στόχους πιο εύκολα.
Αρχικά η γαλλική αεροπορική παρουσία στην περιοχή της Ινδοκίνας ήταν εξαιρετικά περιορισμένη. Η πρώτη ενίσχυση ήρθε μετά από επιθέσεις βιετναμέζων ανταρτών κατά Γάλλων κατοίκων στην Σαϊγκόν, πράξη που οδήγησε στην αποστολή μιας ελαφράς ταξιαρχίας από την παλιά 2α τεθωρακισμένη μεραρχία του στρατηγού Λεκλέρκ με αποστολή την αποκατάσταση της τάξης. Η γαλλική αεροπορία συμμετείχε με την ανάπτυξη της λεγόμενης Προκεχωρημένης Ομάδας Άπω Ανατολής η οποία διέθετε αμερικανικής κατασκευής αεροσκάφη όπως το αειθαλές C-47, συνολικά 18 στον αριθμό. Τον Νοέμβριο του 1945 το προσωπικό της 1ης Πτέρυγας Μαχητικών (αποτελούμενης από τις Σμηναρχίες Ι/7 και ΙΙ/7) αφίχθη στην Σαϊγκόν αλλά χωρίς τα αεροσκάφη της. Αργότερα εξοπλίστηκε με αεροσκάφη Spitfire των εκδόσεων F.VIII και F.IX ενώ συμπλήρωσε την σύνθεση της με καταληφθέντα Ιαπωπικά αεροσκάφη.
Αν και τα C-47 δεν ήταν βομβαρδιστικά, πολλά από αυτά χρησιμοποιήθηκαν σε ρόλο βομβαρδισμού. Στην συνέχεια του πολέμου διατέθηκαν αεροσκάφη Mosquito και P-63 Aircobra τα οποία χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία σε αποστολές προσβολής χερσαίων στόχων.
Με την κομμουνιστική ανταρσία στην χώρα να ενδυναμώνεται,η κυβέρνηση των Η.Π.Α αποφάσισε να αναλάβει πιο ενεργό ρόλο στον πόλεμο χορηγώντας στην γαλλική πλευρά μαχητικά ικανά να φέρουν εις πέρας τις αποστολές ΕΑΫ και απομόνωσης πεδίου μάχης που είχε αναλάβει. Έτσι απόφασίστηκε η παράδοση αριθμού αεροσκαφών F8F Bearcat τα οποία διέθεταν έναν από τους ισχυρότερους κινητήρες που τοποθετήθηκε ποτέ σε μονοθέσιο αεροσκάφος, τον Pratt&Witney P&W R-2800 των 2100 ίππων που έδινε στο F8F την εξωπραγματική ταχύτητα των 450 μιλίων ανά ώρα. Για την «παράδοση» βαρύτερου οπλικού φορτίου στις δυνάμεις των ανταρτών επιλέχθηκε το B-26 Invader. Όλα αυτά ακολουθούσαν το σχέδιο του πτεράρχου Χάρτμαν ο οποίος επιθυμούσε την δημιουργία ενός “Αεροπορικού Σώματος Μάχης” αποτελούμενο από 4 σμηναρχίες μαχητικών, 2 βομβαρδιστικών και 4 μεταγωγικών. Επίσης με το καιρό οι γαλλικές αεροπορικές δυνάμεις απέκτησαν μια αναθεωρημένη οργανωτική δομή με την δημιουργία τριών Αεροπορικών Τακτικών Συγκροτημάτων(Gatac):το Βόρειο στο Ανόι, το Κεντρικό στην Χούε και το Νότιο στην Σαϊγκόν. Τα γαλλικά αεροσκάφη κλήθηκαν επανηλλειμένα να συνδράμουν με επιτυχία τις προσπάθειες των χερσαίων δυνάμεων στην απόκρουση αλλεπάλληλων επιθέσεων των Βιετμίνχ. Η κορύφωση του δράματος ωστόσο για την γαλλική αεροπορία και γενικότερα την γαλλική παρουσία στην Ινδοκίνα ήρθε με την μάχη στο Ντιέν Μπιέν Φου.
Εκεί οι Γάλλοι είχαν στήσει μια μεγάλη βάση που τους επέτρεπε να ελέγχουν έναν μεγάλο τομέα. Βέβαια η βάση είχε μεγάλες ανάγκες ανεφοδιασμού που καλύπτονταν από αέρος με την χρήση μεταγωγικών αεροσκαφών C-119 και C-47. Η πρώτη επίθεση των Βιετμίνχ προς την βάση σημειώθηκε στις 16 Μαρτίου του 1954 με αποτέλεσμα την καταστροφή στο έδαφος 6 γαλλικών F8F, πέντε αεροσκαφών MS.500 και δύο ελικοπτέρων. Η γαλλική αεροπορία διέθεσε δύο σμηναρχίες μαχητικών με F8F, δύο σμηναρχίες βομβαρδιστικών με B-26 ενώ η γαλλική αεροπορία ναυτικού διέθεσε αεροσκάφη F6F Hellcat, SB2C Helldiver, F4AU-1 και τετρακινητήρια PB4Y Privateer.
Την ίδια περίοδο ωστόσο οι κομμουνιστές αντάρτες είχαν εξοπλισθεί με σοβιετικό οπλισμό, ανάμεσα τους με αντιαεροπορικά πυροβόλα M-1939 των 37 χλστ με τα οποία κατέρριψαν μεγάλο αριθμό γαλλικών και αμερικανικών αεροσκαφών που προσπαθούσαν αφενώς να ανεφοδιάσουν την βάση, αφετέρου να αποκρούσουν τις επιθέσεις των Βιετμίνχ χρησιμοποιώντας βόμβες ναπάλμ. Συνολικά απωλέσθηκαν ή υπέστησαν σοβαρές ζημιές 62 αεροσκάφη χωρίς να καταφέρουν να εγγυηθούν την νίκη για τα γαλλικά όπλα, που είχε ως αποτέλεσμα η Γαλλία να υποστεί μια από τις ταπεινωτικότερες ήττες στην μακρόχρονη ιστορία της.
Αλγερία
Η Αλγερία αποτέλεσε το επόμενο πεδίο δράσης των ελικοφόρων αεροσκαφών μεταπολεμικά. Εκεί οι Γάλλοι προσπαθούσαν να καταστείλουν το αντι-αποικιοκρατικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που ενθαρρυμένο από την νίκη των Βιετμινχ στην Ινδοκίνα, επιζητούσε την ανεξαρτητοποίηση και την αποτίναξη του γαλλικού ζυγού. Ο κύριος τύπος που έδρασε από γαλλικής πλευράς ήταν το αμερικανικής κατασκευής δικηνητήριο αεροσκάφος B-26 Invader, εξοπλισμένο με δύο κινητήρες Pratt&Whitney R-2800, που διατίθονταν σε τέσσερις εκδόσεις. Η πρώτη, η B-26B διέθετε ένα στέρεο ρύγχος με 6-8 πολυβόλα των 12,7 χλστ ενώ η επόμενη έκδοση, η B-26C με γυάλινο ρύγχος χρησιμοποιούνταν σαν βομβαρδιστικά αεροσκάφη και για εγγύς αεροπορική υποστήριξη με ρουκέτες, βόμβες και ναπάλμ. Το διάσημο σκοπευτικό βομβαρδισμού Norden το οποίο τοποθετήθηκε στα B-26C επέτρεπε την ρίψη βομβών με μεγάλη ακρίβεια, ακόμα και υπό κακές καιρικές συνθήκες. Επίσης στο Μαγκρέμπ χρησιμοποιήθηκε και η φωτοαναγνωριστική έκδοση RB-26. Η συνήθης διοικητική οργάνωση προέβλεπε την χρήση 4 RB-26 από κοινού με 16 B-26B/C. Αυτά τα αεροσκάφη προορίζονταν να εκτελέσουν μάχιμα καθήκοντα σε μέγιστη ακτίνα 600 χιλιομέτρων από την βάση τους με μέγιστο χρόνο παραμονής πάνω από τον στόχο τα 20 λεπτά ή εναλλακτικά σε ακτίνα 800 χιλιομέτρων από την βάση και πολύ σύντομο χρόνο παραμονής πάνω από τον στόχο. Η τελευταία έκδοση που χρησιμοποιήθηκε κωδικοποιήθηκε ανεπίσημα B-26N και ήταν στην ουσία ένα B-26C μετατρεμένο σε νυχτερινό μαχητικό με αποστολή την αναχαίτηση αεροπλάνων που μετέφεραν παράνομα οπλισμό από την Τυνησία τις νυχτερινές ώρες. Το γυάλινο ρύχγος επανασχεδιάστηκε ώστε να μπορεί να δεχθεί το ραντάρ Al Mk.X του Meteor NF.11. Ο οπλισμός του B-26N αποτελούνταν από δύο ατρακτίδια με δύο πολυβόλα των 12,7 χλστ το καθένα κάτω από τις πτέρυγες και δύο ατρακτίδια ρουκετών για ρουκέτες αέρος-αέρος.
Η θωράκιση του B-26 επίσης αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη στους ρόλους του βομβαρδισμού και των αντι-ανταρτικών επιχειρήσεων, καθώς επέτρεπε στο αεροσκάφος να απορροφά μεγάλο αριθμό πληγμάτων. Τα B-26 χρησιμοποιήθηκαν επανηλλειμένα με επιτυχία σε ρόλο υποστήριξης χερσαίων τμημάτων φέρνοντας εις πέρας τις αποστολές που τους ανατέθηκαν.
Βιετνάμ
Το κύριο ωστόσο πεδίο της δράσης ελικοφόρων αεροσκαφών μεταπολεμικά αποτέλεσε ο πόλεμος του Βιετνάμ. Εκεί, η ίδια η φύση του αγώνα ευνοούσε την χρήση ελικοφόρων αεροσκαφών καθώς αντίπαλος ήταν είτε οι αντάρτες Βιετκόνγκ, είτε τα συμβατικά τμήματα του Βορειοβιετναμέζικου στρατού που δρούσαν ωστόσο ανορθόδοξα και αντισυμβατικά. Ο πόλεμος εκείνος είδε εκτεταμένη χρήση ελικοφόρων αεροσκαφών στους ρόλους της παρατήρησης/επιτήρησης πεδίου μάχης, της υποστήριξης φιλίων τμημάτων που βρίσκονταν σε εγγύτητα με τον εχθρό καθώς και συμμετοχή σε αντιανταρτικές επιχειρήσεις.
Η αρχή έγινε με την χρήση του T-28 Trojan που χρησιμοποιήθηκε τόσο από την USAF και άλλους κλάδους των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, όσο και από την αεροπορία του Νότιου Βιετνάμ σαν επιθετικό αεροσκάφος. Η έκδοση που χρησιμοποιήθηκε ήταν η AT-28D που έφερε έξι υποπτερυγικούς φορείς για την ανάρτηση οπλικού φορτίου και εκτινασσόμενο κάθισμα Stanley Yankee. Ένα T-28 κατέχει την θλιβερή πρωτειά να είναι το πρώτο αμερικανικό αεροσκάφος σταθερής πτέρυγας που καταρρίφθηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ και πιο συγκεκριμένα στις 28 Αυγούστου του 1962 ενώ πετούσε σε αποστολή Εγγύς Αεροπορικής Υποστήριξης. Συνολικά σε εκείνον τον πόλεμο απωλέσθησαν για την USAF 23 T-28 με τις τελευταίες απώλειες να καταγράφονται το 1968.
Άλλος τύπος που χρησιμοποιήθηκε στο Βιετνάμ ήταν το ελαφρύ οπλισμένο αεροσκάφος παρατήρησης και επίθεσης OV-1 Mohawk για λογαριασμό της Αεροπορίας του Αμερικανικού Στρατού. Τα αεροσκάφη χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία σε αποστολές επιτήρησης πεδίου μάχης και ελαφράς επίθεσης. Συνολικά απωλέσθηκαν 65 αεροσκάφη σε ατυχήματα, από αντιαεροπορικά πυρά ενώ ένα καταρρίφθηκε από βορειοβιετναμέζικο μαχητικό αεροσκάφος.
Το OV-10 Bronco ήταν ένα ακόμη αεροσκάφος που έδρασε στον πόλεμο εκείνο και μάλιστα εξ’αρχής σχεδιασμένο σε ρόλο COIN. Χρησιμοποιήθηκε τόσο από το Σώμα των Αμερικάνων Πεζοναυτών(USMC) σε ρόλο κατά βάση παρατήρησης, όσο και από την Αμερικανική αεροπορία(USAF) σε ρόλο κατά βάση ΑΕΛΑ (FAC) και εναέριας κατάδειξης στόχων. Το Αμερικανικό ναυτικό(USN) επίσης χρησιμοποίησε το αεροσκάφος σε ρόλο προσβολής στόχων εδάφους, για προσβολή της αλυσίδας διοικητικής μέριμνας του εχθρού και ΕΑΫ των Πεζοναυτών, των SEALs και σκαφών ποτάμιου πολέμου.
Συνολικά απωλέσθηκαν 81 OV-10 Bronco στον πόλεμο του Βιετνάμ, με τα περισσότερα θύμετα να μετρά η USAF με 64 αεροσκάφη, να ακολουθούν οι Πεζοναύτες με 10 αεροσκάφη και τέλος το Ναυτικό με 7 αεροσκάφη.
Το αεροσκάφος όμως που έκλεψε την παράσταση με την δράση του στον πόλεμο του Βιετνάμ δεν είναι άλλο από το επιθετικό αεροσκάφος A-1 Skyraider. Η εμπλοκή του τύπου στον πόλεμο ξεκίνησε με τις πρώτες επιδρομές του Αμερικανικού ναυτικού εναντίον του Βορείου Βιετνάμ στις 5 Αυγούστου του 1964 οι οποίες έγιναν ως απάντηση στον επεισόδιο του Κόλπου του Τονκίνο. Τα αεροσκάφη υπηρέτησαν πιστά τόσο τις αμερικανικές δυνάμεις όσο και τις αντίστοιχες του Νοτίου Βιετνάμ φέρνοντας εις πέρας αποστολές ΕΑΫ, προσβολής στόχων εδάφους, απομόνωσης πεδίου μάχης και συνοδείας ελικοπτέρων σε αποστολές CSAR. Ο τύπος πιστώνεται με την κατάρριψη δύο βορειοβιετναμέζικων αεροσκαφών τύπου MIG-17, ένα στις 20 Ιουνίου του 1965 και ένα στις 9 Οκτωβρίου του 1966. Οι δύο αυτές καταρρίψεις, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν με την χρήση πυροβόλων των 20 mm που έφεραν τα A-1, είναι οι τελευταίες γνωστές καταρρίψεις αεριωθούμενων μαχητικών από ελικοφόρα παγκοσμίως.
Συνολικά 266 A-1 Skyraider απωλέσθηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ από αμερικανικής πλευράς-τα 201 της USAF και τα 65 του USN. Από αυτά 5 καταρρίφθηκαν από βλήματα εδάφους-αέρος(SAM) και τρία σε αερομαχίες-τα 2 από MIG-17.
Φώκλαντς
Το δικινητήριο IA 58 Pucara είναι ένας άλλος τύπος που χρησιμοποιήθηκε μεταπολεμικά σε ένοπλες συρράξεις και πιο συγκεκριμένα στον πόλεμο των Φώκλαντς. Έως την έναρξη του πολέμου είχαν παραδοθεί συνολικά 60 Pucara στην αεροπορία της Αργεντινής. Το αεροσκάφος πάρθηκε η απόφαση να χρησιμοποιηθεί στον επερχόμενο πόλεμο καθώς διέθετε μοναδικά χαρακτηριστικά χρήσης από πρόχειρους διαδρόμους αποπροσγείωσης, προσόν ανεκτίμητο σε εκείνον τον πόλεμο καθώς ο υπάρχων διάδρομος από-προσγείωσης στο Πορτ Στάνλεϋ δεν επαρκούσε για τα A-4 Skyhawks και τα Mirage της αργεντινικής αεροπορίας. Τα περισσότερα αεροσκάφη ρίχθηκαν στην μάχη οπλισμένα με μη κατευθυνόμενες βόμβες, ρουκέτες των 2,75 in και ατρακτίδια πολυβόλων των 7,62 mm. Επίσης σε ένα Pucara επιχειρήθηκε να πιστοποιηθεί τορπίλη Mk.13 για χρήση εναντίον του βρετανικού στόλου. Τα αεροσκάφη επιχειρούσαν από το Πορτ Στάνλεϋ και δύο αυτοσχέδια αεροδρόμια σε Goose Green και Νήσο Pebble. Χρησιμοποιήθηκαν σε ρόλους αναγνώρισης και ελαφράς επίθεσης. Τρία Pucara καταστράφηκαν στο Goose Green από περιλήπτες βομβιδίων που ερίφθησαν από Sea Harriers της 800 NAS στην 1 Μαϊου του 1982. Έξι ακόμα καταστράφησαν από την επιδρομή ανδρών της SAS στην νήσο Pebble στις 15 Μαΐου του 1982.
Στις 21 Μαΐου ένα από τα αεροσκάφη κατερρίφθησαν από βλήμα FIM-92 Stinger που εκτοξεύθηκε από την Μοίρα D της SAS και ένα ακόμη από τα πυροβόλα των 30 mm ενός Sea Harrier. Δύο Pucara κατέρριψαν ένα βρετανικό ελικόπτερο Scout με πυρά πολυβόλων των 7,62 χλστ κατά την διάρκεια της μάχης του Goose Green. Τέλος στις 28 Μαΐου το 2ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών κατέρριψε ένα Pucara με πυρά ελαφρών όπλων λίγο μετά αφότου αυτό είχε εκτοξεύσει ρουκέτες εναντίον βρετανικών στόχων στην μάχη του Goose Green.
Το IA 58 Pucara χρησιμοποιήθηκε επίσης στον εμφύλιο πόλεμο της Sri Lanka σε ρόλο COIN από το 1993 έως το 1999. Από τα τέσσερα αρχικά Pucara τα τρία καταρρίφθηκαν σε μάχες με τους αντάρτες Ταμίλ.
Στον πόλεμο των Φώκλαντς έλαβαν επίσης μέρος από αργεντινικής πλευράς αριθμός από εκπαιδευτικά/ελαφρά επιθετικά αεροσκάφη T-34 Mentor. Τα αεροσκάφη χρησιμοποιήθηκαν σε αποστολές αναγνώρισης αν και καταγράφεται περίπτωση προσπάθειας αναχαίτησης βρετανικού ελικοπτέρου Sea King. Τα τέσσερα αεροσκάφη που αναπτύχθηκαν στα νησιά καταστράφησαν τελικά από την επιδρομή της SAS στην Νήσο Pebble στις 15 Μαΐου του 1982.
Αφγανιστάν και Ιράκ
Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, που ξεκίνησε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, έδωσε νέα ώθηση στην χρήση ελικοφόρων αεροσκαφών για αποστολές COIN. Αν και το βάρος από πλευράς ελικοφόρων αεροσκαφών έπεσε σε αεροσκάφη gunships(όπως τα AC-130 Spectre) και UAV εντούτοις φαίνεται πως υπάρχει χώρος για ελικοφόρα αεροσκάφη και πιο συγκεκριμένα εξοπλισμένες εκδόσεις εκπαιδευτικών αεροσκαφών και αεροσκαφών αεροψεκασμών.
Πιο συγκεκριμένα, το 2011, η Alliant Techsystems σύναψε εταιρικό σχήμα με της Broadbay Group και την Mohawk Technologies για να προτείνει μια οπλισμένη, εκσυγχρονισμένη έκδοση του αειθαλούς OV-1D Mohawk για χρήση σαν αεροσκάφος COIN. Το αεροσκάφος εκτός των άλλων φέρει FLIR Star Safire και περιστρεφόμενο πυροβόλο M230( το ίδιο που χρησιμοποιείται στο επιθετικό ελικόπτερο AH-64 Apache ).
Νωρίτερα, το 2009, η Boeing σχεδίασε μια εκσυγχρονισμένη, βελτιωμένη έκδοση του OV-10 Bronco, χαρακτηριζόμενη ως OV-10X προκειμένου να ικανοποιήσει πιθανή επιχειρησιακή απαίτηση της Αεροπορίας για ένα ελαφρύ επιθετικό αεροσκάφος. Η έκδοση περιλαμβάνει σύγχρονο “glass cockpit”, αισθητήρες και ικανότητα άφεσης “έξυπνων” όπλων. Η κατασκευάστρια εταιρεία σκέφτεται να το προτείνει σε πιθανό διαγωνισμό όπου προβλέπεται πως θα αντιμετωπίσει άλλα ελικοφόρα αεροσκάφη όπως το T-6B Texan II, το A-67 Dragon και το EMB-314 Super Tucano.
Επίσης η SOCOM σε κάποια φάση επέλεξε το EMB-314 Super Tucano για να καλύψει μια απαίτηση προμήθειας 20 ελαφρών επιθετικών αεροσκαφών για χρήση εναντίων ανταρτών. Η επιλογή αυτή προκάλεσε την λυσσώδη αντίδραση ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων εντός των Η.Π.Α που άσκησαν δριμύτατη κριτική γιατί δεν επιλέγη το αμερικανικής κατασκευής T-6B Texan II. Τελικά τα αεροσκάφη κατέληξαν στην αεροπορία του Αφγανιστάν όπου χρησιμοποιούνται εναντίον των ανταρτών Ταλιμπάν.
Πρόσφατα έγινε γνωστό πως 2 αεροσκάφη OV-10 Bronco χρησιμοποιούνται από την USAF εναντίον στόχων του ISIS στην Συρία και το Ιράκ. Τα αεροσκάφη ανήκαν στην δύναμη της NASA, από όπου και ανακλήθηκαν σε υπηρεσία για υπηρεσία με τα χρώματα της USAF.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο AT-802 Air Tractor, ένα ψεκαστικό/εαφρύ πυροσβεστικό αεροσκάφος, που πρόσφατα απέκτησε και εξοπλισμένη έκδοση για αποστολές COIN, εγγύς αεροπορικής υποστήριξης, εκπαίδευσης και επιτήρησης. Το αεροσκάφος αυτό, όπως και η πλέον πρόσφατη έκδοση του Archangel έχει προσελκύσει το έντονο ενδιαφέρον διάφορων αεροπορικών δυνάμεων παγκοσμίως ενώ έχει αποσπάσει ήδη εξαγωγικά συμβόλαια.
Επιμύθιο
Η επιτυχημένη δράση των ελικοφόρων αεροσκαφών σε διάφορες συγκρούσεις μεταπολεμικά, μας βάζει στον πειρασμό να σκεφτούμε πιθανές χρήσεις τους στο ελληνικό περιβάλλον επιχειρήσεων. Πέραν του «παραδοσιακού» ρόλου της χρήσης τους ως αεροσκάφη COIN, οι ιδιαιτερότητες του ελληνικού αρχιπελαγικού περιβάλλοντος, με τις αναρίθμητες νησίδες, βραχονησίδες και βράχους επιτρέπουν σκέψεις για χρήση τους και σε άλλους ρόλους. Πιο συγκεκριμένα, τα ελικοφόρα αεροσκάφη προσφέρονται για συγκρούσεις “χαμηλής έντασης” σε σύνθετα πολικο-διπλωματικο-στρατιωτικά σενάρια (πόλεμος βραχονησίδων) όπου για πολλούς λόγους δεν ενδείκνυται η χρήση μαχητικών υψηλών επιδόσεων. Επίσης δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η ικανότητα τους να δράσουν σε κανονικές πολεμικές συρράξεις, σε αποστολές ΕΑΫ,απομόνωσης πεδίου μάχης, αεροπορικής αντεπίθεσης, δίωξης ελικοπτέρων/ελικοφόρων αεροσκαφών δρώντας συχνά ως αεροπορική εφεδρεία του τοπικού διοικητή, εξορμώντας από πρόχειρους διαδρόμους από-προσγείωσης και πλήττωντας τους στόχους τους με ατρακτίδια πυροβόλων/πολυβόλων, ρουκέτες (κατευθυνόμενες και μη), βόμβες, ακόμα και κατευθυνόμενα βλήματα αέρος-εδάφους και αέρος-αέρος. Στην δύναμη της Π.Α υπάρχουν 45 T-6A Texan II, από τα οποία μόνο 20 φέρουν σκοπευτικά που τους επιτρέπουν την ανάληψη βασικών αποστολών. Ίσως ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού τους θα έπρεπε να ξεκινήσει από εκεί, να τους προσδώσει δηλαδή πλήρης ικανότητα δράσης σε ανάλογα σενάρια.
