Ανάμεσα στους στόχους που επλήγησαν από την μαζική ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στο Ιράν βρίσκεται και ο Αλί Σαμχανί, σύμβουλος του Ιρανού πνευματικού ηγέτη Αλί Χαμενεΐ, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις ηγήθηκε άμεσων διαπραγματεύσεων με την Ουάσιγκτον για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Ο Αλί Σαμχανί είχε δηλώσει πρόσφατα ότι η Τεχεράνη ήταν έτοιμη να υπογράψει την συμφωνία για τα πυρηνικά στην ανανεωμένη της μορφή. Μήπως τελικά, ο Νετανιάχου φοβόταν την υπογραφή της συμφωνίας και όχι την περίπτωση οι Ιρανοί να έχουν φτάσει στο τελικό στάδιο κατασκευής πυρηνικών όπλων, κάτι το οποίο το Τελ Αβίβ επαναλαμβάνει συνεχώς τα τελευταία… 20 έτη χωρίς αποδείξεις; Ενώ το ίδιο διαθέτει εκατοντάδες πυρηνικά όπλα (παράνομα) από την δεκαετία του 1970…
Ο Τραμπ ανακοίνωσε ότι οι ΗΠΑ δεν είχαν καμία ανάμειξη στην ισραηλινή επιδρομή κατά του Ιράν, αν και είναι βέβαιο ότι σε επίπεδο πληροφοριών οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών έχουν χορηγήσει κρίσιμα στοιχεία για την στοχοποίηση των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων. Το βέβαιο, ωστόσο, είναι πως ο Τραμπ δεν ήθελε ανάφλεξη στην Μέση Ανατολή, κάτι που είχε εξοργίσει τον Νετανιάχου τον τελευταίο καιρό. Και σίγουρα, ο Τραμπ δεν ήθελε να υποστεί τις συνέπειες αυτών που θα ακολουθήσουν μετά την επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν.
Αυτές οι συνέπειες είναι πέραν της αυτονόητης απάντησης της Τεχεράνης, η οποία πιθανώς θα είναι η εκτόξευση εκατοντάδων δρόνων και βαλλιστικών πυραύλων κατά του Ισραήλ. Ως συνήθως, το ΝΑΤΟ θα συντρέξει με κάθε δυνατό τρόπο την αεράμυνα του Ισραήλ, η οποία – όπως έχει αποδειχθεί – δεν μπορεί από μόνη της να αντέξει μία μαζική ιρανική επίθεση. Οι υπόλοιπες συνέπειες ωστόσο θα είναι πολύ πιο επικίνδυνες, διότι πέραν του Ιράν οι Ισραηλινοί πλήττουν και τα συμφέροντα πολλών άλλων μεγάλων και μικρότερων δυνάμεων.
Η Κίνα βασίζεται στο πετρέλαιο του Ιράν και του Περσικού Κόλπου γενικότερα για την συντήρηση και την ανάπτυξή της. Μία κατάρρευση του Ιράν, που θα προκαλέσει χάος στην Μέση Ανατολή και διακοπή της ροής πετρελαίου προς την Κίνα, δεν θα μείνει χωρίς αντίδραση. Η Ρωσία επίσης έχει στρατιωτική συμμαχία με το Ιράν, το οποίο είναι το μοναδικό εμπόδιο στην στρατηγικής της Δύσης για περικύκλωση και αποκλεισμού της Ρωσίας. Η Τουρκία του Ερντογάν επίσης θα είναι δυσαρεστημένη καθώς το καθεστώς της Τεχεράνης εξασφάλιζε την διαίρεση των Κούρδων και την απομάκρυνση της πιθανότητας δημιουργίας ενός ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους. Η επανάσταση των Κούρδων στο βορειοδυτικό Ιράν είναι σχεδόν βέβαιη, σε περίπτωση αποδυνάμωσης του καθεστώτος της Τεχεράνης. Και αυτό θα σημαίνει πως μένει ένα μόνο κομμάτι των Κούρδων υπό κατοχή: η νοτιοανατολική Τουρκία.
Δυσαρεστημένη και φοβισμένη οφείλει να είναι και η ΕΕ, η οποία επίσης βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στα πετρέλαια του Περσικού Κόλπου, η απώλεια των οποίων θα βαθύνει την βαθιά οικονομική και ενεργειακή κρίση, την οποία η Ευρώπη αποδέχεται οικειοθελώς για να υποστηρίξει επιθετικά σχέδια κατά της Ρωσίας με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία. Τώρα, η ΕΕ, μαζί με τα κονδύλια των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων για την «άμυνα» κατά της Ρωσίας, θα πρέπει να συνυπολογίσει και τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που θα πρέπει να βρει για την άμυνα του Ισραήλ. Επιπλέον, η ΕΕ θα πρέπει να ετοιμαστεί για μία εκστρατείας τρομοκρατίας, η οποία πρόκειται να εξαπολυθεί από τις μουσουλμανικές μάζες λαθρομεταναστών, τους οποίους η ίδια επέτρεψε να εισέλθουν στο έδαφός της και η ίδια τους επιβάλλει βιαίως στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και κράτη. Πιθανότητες αντίδρασης της ΕΕ στις «υποχρεώσεις» της απέναντι στο Ισραήλ δεν υπάρχουν, όπως έχει δείξει η πλήρης αδιαφορία της έναντι της γενοκτονίας των Παλαιστινίων στην Γάζα και η απεριόριστη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική υποστήριξη στον Νετανιάχου.
Ο λαός του Ισραήλ θα είναι και αυτός ένα μεγάλο θύμα της απόφασης του Νετανιάχου να προκαλέσει έναν μεγάλο πόλεμο στην Μέση Ανατολή και πολύ πιθανώς έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι επιχειρήσεις στην Γάζα έχουν δείξει ότι το Ισραήλ αδυνατεί να ελέγχει έναν πολύ μικρό χώρο εδώ και δύο έτη περίπου. Παρά τις συνεχείς επιστρατεύσεις και τους τόνους βομβών, η Χαμάς εξακολουθεί να υπάρχει και να είναι αποτελεσματική κατά των Ισραηλινών. Το ερώτημα είναι λοιπόν, εφόσον το Ισραήλ δεν μπορεί να νικήσει οριστικά μία τρομοκρατική/ ανταρτική οργάνωση, πως θα νικήσει ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο; Διότι ο Αραβικός κόσμος θα αντιδράσει άμεσα και έμμεσα, με τον δεύτερο τρόπο να είναι ο πιο επικίνδυνος.
Η άμεση αντίδραση των αραβικών κρατών στην Μέση Ανατολή για την ισραηλινή επίθεση στο Ιράν αναμένεται να είναι χλιαρή και «επικοινωνιακή». Τα περισσότερα καθεστώτα (όπως αυτό της Αιγύπτου) ελέγχονται από φιλοδυτικές πολιτικοστρατιωτικές ηγεσίες, που δεν έχουν καμία όρεξη να εμπλακούν σε πόλεμο με το Ισραήλ και ως εκ τούτου με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Ωστόσο, οι πιθανότητες εξεγέρσεων ως και εμφυλίου πολέμου στην Αίγυπτο είναι λίαν ισχυρές. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στην Σαουδική Αραβία, την Συρία, την Λιβύη καθώς και στην Ιορδανία. Αν αυτό συμβεί, τότε το Ισραήλ θα βρεθεί περικυκλωμένο από μαζικούς στρατούς ανεξέλεγκτων παραστρατιωτικών, ανταρτών και τρομοκρατών. Και τότε η σωτηρία του θα είναι μόνον η χρήση πυρηνικών όπλων. Και αυτό θα ανοίξει πραγματικά μία πύλη για την κόλαση. Η Ρωσία και η Κίνα είναι πυρηνικές δυνάμεις και πιθανότατα δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν τακτικά πυρηνικά όπλα για να αποκαταστήσουν ισορροπίες στην Μέση Ανατολή. Και φυσικά υπάρχει και το Πακιστάν, το οποίο μέχρι στιγμής ελέγχεται ως έναν βαθμό από τις ΗΠΑ, αλλά παραμένει η πλέον εξτρεμιστική μουσουλμανική χώρα στον κόσμο με ένα μεγάλο οπλοστάσιο πυρηνικών όπλων. Ο Πακιστανικός στρατός έχει στους κόλπους φανατικούς μουσουλμάνους (που στήριξαν τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα εναντίον των ΗΠΑ), και ένα πραξικόπημα δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Η Τουρκία επίσης είναι μία χώρα πολύ επικίνδυνη για το Ισραήλ. Οι ένοπλες δυνάμεις της έχουν φτάσει ήδη στα σύνορα του Ισραήλ με την μορφή παραστρατιωτικών συμβούλων του καθεστώτος της Δαμασκού. Τουρκο-ισραηλινές αερομαχίες σημειώθηκαν τον τελευταίο καιρό, δείχνοντας ότι η Άγκυρα έχει αποφασίσει να αντιμετωπίσει δυναμικά πιθανή εξάπλωση του Ισραήλ έμμεσα ή άμεσα στην Συρία. Άλλωστε αυτό θα σήμαινε ότι το όραμα των Κούρδων για ένα ανεξάρτητο κράτος στην Συρία θα ήταν κοντά, και κατ’ επέκταση ένα Μεγάλο Κουρδιστάν. Το ποια θα είναι η στάση της Τουρκίας απέναντι στο Ισραήλ μετά την ουσιαστική πλέον κήρυξη πολέμου στο Ιράν είναι κλειδί για τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή αλλά και στον κόσμο γενικότερα. Σε περίπτωση που η Τουρκία εμπλακεί σε ανοικτό πόλεμο με το Ισραήλ, μόνον πυρηνικά όπλα μπορούν να την σταματήσουν από το να προελάσει μέσα από την Συρία και να φτάσει στα σύνορα του Ισραήλ. Μία τέτοια εκστρατεία θα βρει συμμάχους όλους τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στην Μέση Ανατολή αλλά και όλες τις ισλαμιστικές ανταρτικές και τρομοκρατικές οργανώσεις.
Το πως μπορεί να εξελιχθεί ένα τέτοιο σενάριο είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς, αλλά σίγουρα θα είναι ένα πολύ κρίσιμο βήμα στην ιστορία και την ύπαρξη της Τουρκίας. Αυτό που μπορεί να ενδιαφέρει την Ελλάδα είναι, πως ως «σύμμαχος» του Ισραήλ μπορεί να διαταχθεί να προκαλέσει προβλήματα στην Άγκυρα. Όχι μία προληπτική επίθεση φυσικά, αλλά μία κίνηση που θα απορροφούσε σημαντικές τουρκικές δυνάμεις στο Αιγαίο και την Θράκη, όπως π.χ. η επέκταση των 12 μιλίων. Αυτό θα είναι εφιάλτης για το πολιτικό σύστημα στην χώρας, που δεν σκοπεύει να πολεμήσει, αλλά ακολουθεί υποχωρητική (έως και μειοδοτική) πολιτική. Ωστόσο, δεν αναμένεται να αντιδράσει στις αξιώσεις του Τελ Αβίβ… Και αυτό θα σημάνει τουρκική επίθεση, της οποίας η μορφή μπορεί να είναι ένας πολυήμερος βομβαρδισμός νησιών και αστικών κέντρων της ενδοχώρας με δρόνους και βαλλιστικά βλήματα, ώστε να τρομοκρατήσει την Αθήνα και να υποχωρήσει. Η κατάληψη μερικών νησιών (με κύριο υποψήφιο το Καστελόριζο) δεν θα είναι απίθανη. Το μόνον “θετικό” (υπό την έννοια της αφύπνισης και της πιθανής έναρξης λυτρωτικών διαδικασιών…) από μία τέτοια εξέλιξη θα είναι τα «αποκαλυπτήρια» του στρατού του Δένδια και του Μητσοτάκη, τα οποία αναμένεται να είναι το ίδιο οδυνηρά με τα αποκαλυπτήρια της καταστροφής των Τεμπών, του χάους της εσωτερικής ασφάλειας, της οικονομικής καταστροφής της μεσαίας τάξης, και του διαρκούς φιάσκο της εξωτερικής πολιτικής.
