Ο Ναυτικός Κλάδος των “Ιρανικού Σώματος Φρουρών της Επανάστασης” παρουσίασε εχθές τα νέα του σκάφη, επιτεύγματα της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει το σκάφος κλάσης Zulfiqar (το όνομα χρησιμοποιείται για να περιγράψει διαφορετικούς τύπους σκαφών του συγκεκριμένου ναυτικού Σώματος) το οποίο είναι εξοπλισμένο με κάποιο σύστημα αεράμυνας μικρού βεληνεκούς, συνιστώντας το πρώτο στην κατηγορία του παγκοσμίως.
Το Zulfiqar, είναι στην ουσία, εξέλιξη του βρετανικού σκάφους Bladerunner 51, το οποίο και αποκτήθηκε από το Ιράν από το 2009, έχοντας εξελιχθεί ως τώρα σε διάφορες εκδόσεις.
Ο τύπος του βλήματος ποικίλει ανάλογα με την πηγή. Άλλες πηγές κάνουν λόγο για το βλήμα βραχέως βεληνεκούς Nawab, παράγωγο του ρωσικού TOR, άλλες για μια ναυτική έκδοση του βλήματος Zoobin, που βασίζεται σχεδιαστικά στο νοτιοαφρικάνικο Umkhonto, ενώ άλλες περιγράφουν το βλήμα σαν μια έκδοση του ιρανικού AD-08 Majid το οποίο χρησιμοποιεί αισθητήρα IIR.
Το βλήμα τοποθετείται σε κάνιστρα Συστήματος Κάθετης Εκτόξευσης (VLS), με συνολικά 4 να φέρονται επί του σκάφους ενώ για την καθοδήγηση του χρησιμοποιείται κάποιο, αγνώστου τύπου, σύστημα ραντάρ MFR, τοποθετημένο σε θόλο, που συνδυάζει δυνατότητες έρευνας, εγκλωβισμού, ιχνηλάτησης και καθοδήγησης των βλημάτων.
Το δόγμα δράσης αυτών των σκαφών, παραπέμπει στο ευρύτερο δόγμα ανορθόδοξου-ασυμμετρικού πολέμου που έχει αναπτύξει το “Σώμα Φρουρών της Επανάστασης”, με τα σκάφη να δρουν λειτουργώντας σαν “ναυαρχίδες στολίσκων” (flotilla leaders) παροχής αεράμυνας για “αγέλες” υπερταχέων σκαφών, που θα επιχειρήσουν να εμπλέξουν εχθρικούς στόχους σε θαλάσσιο περιβάλλον.
Η κύρια απειλή για αυτά τα σκάφη παρέχεται από ελικόπτερα εξοπλισμένα με Α/Τ Κ/Β βλήματα προσβολής στόχων επιφανείας, από UAVs και drones, καθώς και από χαμηλά ιπτάμενα αεροσκάφη με τα κατάλληλα όπλα (π.χ κατευθυνόμενους περιλήπτες βομβιδίων).
Μέχρι στιγμής, σκάφη αυτού του μεγέθους περιορίζονταν σε συστήματα Α/Α MANPADS, τα οποία ωστόσο, αν και παρείχαν μια βασική προστασία, αποτελούν μια μάλλον ανεπαρκή λύση.
Η εμφάνιση υπερταχέων σκαφών με ικανότητα self-defence, αποτελεί στην ουσία, το επόμενο εξελικτικό βήμα στον ανορθόδοξο αγώνα στη θάλασσα, καθώς, όπως έδειξαν και οι επιχειρήσεις στην Ουκρανία, με χαρακτηριστικότερη όλων την επιχείρηση κατάληψης και ανακατάληψης της νησίδας του Φιδονησίου, ανάλογα σκάφη είναι ευάλωτα στις σύγχρονες εναέριες απειλές.
Η τάση αυτή αναμένεται να επεκταθεί και σε άλλους ναυτικούς δρώντες, με ανάλογες «ανησυχίες».
Εδώ ας αναφέρουμε απλώς την δυνατότητα ανάπτυξης ανάλογους σκάφους από την ελληνική ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, που θα αποτελεί στην ουσία “reverse-engineered” έκδοση του Mk V και που θα φέρει κάποιο ανάλογο σύστημα SHORADS (π.χ έκδοση του VL Crotale Mk.3 με βεληνεκές τα 16 Km), με ανάλογο εκτοξευτή 4 βλημάτων και σύστημα MFR [π.χ το Multi-Mission Hemispheric Radar (MHR) της Leonardo DRS] που θα φέρεται σε θόλο.
Γενικά τέτοιες καινοτόμες ιδέες πρέπει να απασχολούν τους Έλληνες επιτελείς και τους υπεύθυνους της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, καθώς φαίνονται πως “κουμπώνουν” θαυμάσια στις ιδιαίτερες ελληνικές επιχειρησιακές ανάγκες.
