Μόλις κυκλοφόρησε η είδηση για την επίθεση ουκρανικών δρόνων FPV εναντίον ρωσικών αεροδρομίων, και έχοντας μόλις μερικά βίντεο από τους Ουκρανούς, τα δυτικά ΜΜΕ «αποφάσισαν και διέταξαν» ότι η Ρωσία υπέστη «Περλ Χάρμπορ». Υπό μία έννοια, ναι η επίθεση των Ουκρανών υπήρξε Περλ Χάρμπορ. Αλλά υπό την έννοια ότι δεν έχει καμία σημασία για την εξέλιξη του πολέμου, όπως και στο πραγματικό Περλ Χάρμπορ (Δεκ. 1941) η ιαπωνική επίθεση δεν είχε καμία απολύτως επίδραση στην εξέλιξη του πολέμου στον Ειρηνικό, όπου τελικά η Ιαπωνία υπέστη ολοκληρωτική και καταστρεπτική ήττα. Το άλλο σχετικό στοιχείο της ουκρανικής επίθεσης με το πραγματικό Περλ Χάρμπορ είναι ότι και οι δύο επιθέσεις αποσκοπούσαν να ωθήσουν τον υφιστάμενο την επίθεση στον πόλεμο. Το 1941, η επίθεση των Ιαπώνων έδωσε την ποθούμενη επί αρκετά έτη αφορμή στον Ρούζβελτ να συμμετάσχουν οι ΗΠΑ στον Β’ ΠΠ. Το 2025, ο Πούτιν κατά πάσα πιθανότητα δεν θα πέσει στην παγίδα, που του στήνει η λεγόμενη «Δύση» (μυστικοί και εμφανείς παγκοσμιοποιητές ολιγάρχες) και δεν θα απαντήσει όπως θα μπορούσε και έπρεπε.
Μία καθαρά στρατιωτική αξιολόγηση της ουκρανικής επίθεσης είναι ότι η επιχείρηση σε τίποτε δεν πρόκειται να επηρεάσει την εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία. Οι ρωσικές δυνάμεις προελαύνουν σε όλα τα μέτωπα, από την Ζαπορίζια μέχρι το Σούμι, όπου ήδη κατέχουν δεκάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα. Από επιχειρησιακής άποψης, η επιχείρηση είναι όντως αξιοθαύμαστη, καθώς αποδεικνύει την στρατηγική αξία του συνδυασμού Υπηρεσιών Πληροφοριών + Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων + Τεχνολογία. Για πρώτη φορά ο συνδυασμός αυτός αποκάλυψε τις δυνατότητες στρατηγικού πλήγματος που προσφέρει, και μάλιστα πολύ καλύτερες από όσες προσφέρει πλέον η τακτική και στρατηγική Αεροπορία.
Από στρατηγικής άποψης, η ουκρανική επίθεση είχε τον πασιφανή αντικειμενικό σκοπό να προκαλέσει την Ρωσία να χτυπήσει το ΝΑΤΟ. Και μάλιστα εν όψει συνομιλιών για ανακωχή. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι Ρώσοι θα πάνε Κωνσταντινούπολη παρόλα αυτά, δείχνοντας ότι είναι ψύχραιμοι και ότι δεν πέφτουν στις παγίδες της «Δύσης». Από την άλλη μεριά, η «Δύση» θα πρέπει να θορυβηθεί περισσότερο από την Ρωσία για την εν λόγω επίθεση. Επειδή, είναι πολύ πιο ευάλωτη απ’ ό,τι η Ρωσία. Μέχρι τώρα, η «Δύση» κρύβεται πίσω από την Ουκρανία για να επιτίθεται στην Ρωσία. Η θεωρία του πολέμου «Γκρίζας Ζώνης» φαίνεται ότι αναπτύχθηκε στην «Δύση» ακριβώς για την περίπτωση της Ουκρανίας. Το ανδρείκελο του Κιέβου θέλησε να μπει στο ΝΑΤΟ, η Ρωσία αντέδρασε (όπως περίμεναν) και μετά η «Δύση» προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τον πόλεμο ως μέσο κατάρρευσης της ρωσικής οικονομίας και ανατροπής του Πούτιν, ώστε τελικά η Ρωσία να μετατραπεί σε μια ακόμα υποτελή χώρα στην παγκοσμιοποίηση, όπως αυτές της Ευρώπης. Η στρατηγική αυτή έσκασε στο πρόσωπο των σχεδιαστών της, και τώρα η Ευρώπη είναι έτοιμη για οικονομική και κοινωνική κατάρρευση. Αυτό φυσικά δεν ανησυχεί τους υπερεθνικούς εξουσιαστές, καθώς πιστεύουν ότι από τα ερείπια της Ευρώπης, των ΗΠΑ και του υπόλοιπου κόσμου θα μπορέσουν επιτέλους να στήσουν το παγκόσμιο κράτος στο οποίο θα ηγούνται.
Όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της επίθεσης στα ρωσικά αεροδρόμια, αυτό μένει να αποδειχθεί, εάν είναι του μεγέθους που περιγράφεται από τους Ουκρανούς και αναμεταδίδεται από τα συστημικά ΜΜΕ. Μέχρι τώρα έχουμε αποδείξεις για τρία με τέσσερα αεροσκάφη στο Μουρμάνσκ, και ενδείξεις (στήλες καπνού) από τα άλλα αεροδρόμια. Ο αριθμός των 41 κατεστραμμένων αεροσκαφών δεν είναι αδύνατος, αλλά πρέπει να αποδειχθεί. Η ουκρανική πλευρά και η «Δύση» έχουν συλληφθεί επανειλημμένως να «τερατολογούν», ήτοι να ψεύδονται ασυστόλως για την εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία. Ως εκ τούτου, σε αναμονή για αποδείξεις.
Συμπερασματικά. Όσον αφορά την επίδραση της ουκρανικής επίθεσης στον πόλεμο, αυτή είναι ανύπαρκτη. Αν η Ρωσία δεν επιτεθεί με πυρηνικά ή με άλλους καταστροφικούς τρόπους στην Ουκρανία και το ΝΑΤΟ, τότε έχει αποτύχει και ο στρατηγικός στόχος της επιχείρησης. Επιχειρησιακά, η επίθεση απέδειξε την αξία των Υπηρεσιών Πληροφοριών – Ειδικών Δυνάμεων – Τεχνολογίας, ο συνδυασμός των οποίων προσφέρει την δυνατότητα για στρατηγικά πλήγματα ακόμη και από μικρές χώρες. Και φυσικά, το δίδαγμα για την Ελλάδα είναι ότι έχει χάσει τουλάχιστον 20 έτη εξέλιξης στον αμυντικό τομέα, όταν η Τουρκία βρίσκεται 20 έτη μπροστά. Επομένως, αν και οι αγορές μαχητικών και φρεγατών είναι απαραίτητες, η ικανότητα διεξαγωγής σύγχρονου πολέμου διαφεύγει σχεδόν εντελώς από την στρατιωτική και πολιτική ηγεσία.
