Μετά την χρησιμοποίηση αμερικανικών τακτικών πυραύλων ATACMS εναντίον στόχων στο έδαφος της Ρωσίας, η Μόσχα προκαλείται πλέον στον μέγιστο βαθμό. Σκοπός της απόφασης του Μπάιντεν αλλά και της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας να δώσουν την άδεια στον Ζελένσκι να χτυπήσει με ΝΑΤΟικά στρατηγικά όπλα την Ρωσία, αποτελεί η μία ύστατη, απέλπιδα, προσπάθεια της μη κρατικής οντότητας που ελέγχει αυτές τις κυβερνήσεις να προκαλέσει πόλεμο Ρωσίας – ΝΑΤΟ, κάτι που αν συμβεί θα σημάνει παγκόσμιο πόλεμο και μάλιστα πυρηνικό.
Η Ρωσία έχει αυστηροποιήσει το πυρηνικό της δόγμα, και έχει προειδοποιήσει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, για τις συνέπειες χρήσης ΝΑΤΟϊκών όπλων μέσα στο έδαφός της. Και αυτό συνέβη. Θα χτυπήσει λοιπόν, ο Πούτιν, τα ευρωπαϊκά κράτη που οδηγούν το χέρι του Ζελένσκι; Ευθέως, σίγουρα όχι. Ο Πούτιν μέχρι τώρα έχει επιδείξει μια αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση για την οποία θα πρέπει να είναι ευγνώμων όλη η ανθρωπότητα. Ένας λιγότερο ψύχραιμος, και λιγότερο έξυπνος Ρώσος ηγέτης θα είχε απαντήσει στις ακραίες προκλήσεις του ΝΑΤΟ και σήμερα θα βιώναμε τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Άλλωστε αυτό ήταν το σχέδιο των παρασκηνιακών δυνάμεων που καθοδηγούν την Συμμαχία. Ως εκ τούτου, ο Πούτιν δεν θα πέσει τώρα, στο τέλος, σε αυτή την παγίδα.
Πως όμως θα απαντήσει ο Πούτιν; Μία ευθεία απάντηση μπορεί να είναι η εξόντωση του Ζελένσκι και της ηγετικής ομάδας του. Μέχρι τώρα, ο Πούτιν είχε επιλέξει να κρατήσει τον αποκεφαλισμό ηγεσίας σε επίπεδα στρατιωτικά. Μάλιστα σε τηλεφώνημα του Νετανιάχου στην αρχή του Ουκρανο-ρωσικού πολέμου, ο Πούτιν είχε υποσχεθεί ότι δεν θα σκοτώσει τον Ζελένσκι. Αυτή η υπόσχεση πλέον μπορεί να θεωρηθεί λήξασα. Εφόσον, ο Ζελένσκι (ή για την ακρίβεια οι εντολοδόχοι του) επιλέγουν, αντί των συνομιλιών, την ακραία όξυνση, τότε το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτός και το καθεστώς του. Και το εύλογο συμπέρασμα είναι ότι αυτός πρέπει να λείψει.
Σε όλους τους μέχρι τώρα βομβαρδισμούς του Κιέβου από ρωσικούς βαλλιστικούς πυραύλους, πυραύλους cruise και drone μεγάλης ακτίνας, δεν έχουν πληγεί σημαντικά δημόσια κτίρια. Στην αρχή του πολέμου, ο Ζελένσκι είχε καταφύγει στην Πολωνία, από όπου έβγαζε βίντεο, ότι δήθεν βρίσκεται στο Κίεβο. Ο φόβος των χειριστών του ήταν ότι η Ρωσία θα επέλεγε εξ αρχής έναν αποκεφαλισμό σε ύψιστο επίπεδο. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Ίσως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή, διότι η αντικατάσταση του Ζελένσκι θα ήταν εύκολη, ενώ ακόμη ο ουκρανικός λαός δεν είχε γνωρίσει την καταστροφή και το χάος που του επέφερε ο πρόεδρός του. Σήμερα, όμως, η ισοπέδωση τέτοιων κτιρίων μπορεί να είναι ένας τρόπος προειδοποίησης της Μόσχας, να μην συνεχιστούν οι επιθέσεις σε ρωσικό έδαφος με στρατηγικά όπλα του ΝΑΤΟ.
Σε περίπτωση που αυτή η προειδοποίηση δεν έχει αποτέλεσμα, μπορεί να ακολουθήσει ένα πραγματικό κυνήγι κεφαλιών, με πρώτο και καλύτερο αυτό του Ζελένσκι. Θα ακολουθήσουν πρόσωπα-κλειδιά, όπως οι διοικητές της SBU, της HUR, αξιωματούχοι εσωτερικής ασφαλείας και κάθε άτομο στον «στενό κύκλο» Ζελένσκι. Μέχρι τώρα, η Ρωσία δεν έχει χρησιμοποιήσει την πλήρη ισχύ της, για να μην επιβεβαιώσει το αφήγημα της «κακιάς Ρωσίας», η οποία «θέλει να καταλάβει την Ευρώπη και τον Κόσμο». Ο Πούτιν προτίμησε να σηκώσει το γάντι του πολέμου της φθοράς, και όπως αποδεικνύεται νίκησε, και μάλιστα με έναν ταπεινωτικό για την Δύση τρόπο. Αν τώρα, προκαλούμενος, επιλέξει να εφαρμόσει την πλήρη ισχύ, το αποτέλεσμα θα είναι η πλήρης οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της Ουκρανίας, με καταστροφικές συνέπειες. Ήδη η ενεργειακή υποδομή της Ουκρανίας λειτουργεί σε ένα μέτριο ποσοστό (κατ’ επιλογή της Ρωσίας…), το οποίο μπορεί να μηδενιστεί ανά πάσα στιγμή. Και τότε το καθεστώς του Κιέβου θα έχει να αντιμετωπίσει Αποκαλυπτικές καταστάσεις.
Ο άλλος ή μάλλον ο παράλληλος τρόπος απάντησης της Ρωσίας στα πλήγματα με ΝΑΤΟϊκά όπλα θα είναι ο Υβριδικός Πόλεμος. Ήδη τα δυτικά ΜΜΕ κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για επικείμενες ρωσικές ασύμμετρες επιθέσεις. Και η ψηφιακή Δύση έχει πολλά τρωτά σημεία. Μία κυβερνοεπίθεση στο τραπεζικό σύστημα θα προκαλούσε χάος. Ένα σαμποτάζ στα καλώδια μεταφοράς επικοινωνιών στον Ατλαντικό θα προκαλούσε «εγκεφαλικό» στις ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά, για αρχή, δεν χρειάζονται τόσο μεγάλης κλίμακας χτυπήματα. Πολλά μικρά χτυπήματα, όπως «ατυχήματα» σε λιμάνια και αεροδρόμια και σιδηροδρομικές συγκοινωνίες, ενεργειακές υποδομές, κ.λπ. θα ήταν εξίσου καταστρεπτικά για την Δύση. Και φυσικά υπάρχουν και τα χτυπήματα σε συμφέροντα της Δύσης εκτός Ευρώπης. Π.χ. επιθέσεις από πειρατές σε πετρελαιοφόρα, από τρομοκράτες σε πρεσβείες, σε τράπεζες, εταιρείες, ορυχεία κ.λπ.
Οι δύο περίπου μήνες μέχρι την ορκωμοσία του Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ είναι κρίσιμοι. Όπως αποδεικνύεται, η σκιώδης κυβέρνηση πίσω από τον Μπάιντεν είναι αποφασισμένη να «τα παίξει όλα για όλα» για να προκαλέσει πόλεμο με την Ρωσία και κατ’ επέκταση παγκόσμιο πόλεμο για να διασώσει τα σχέδιά της. Μία «παρέμβαση» στην ασυδοσία ενός προέδρου καθαρά υπηρεσιακού και νικημένου δις (καθαίρεση από το κόμμα του ως υποψήφιος, και αποδοκιμασία των πολιτικών του στις εκλογές) φαίνεται μία λογική και τελικά νόμιμη λύση, ώστε η ανθρωπότητα να μην κυλίσει στην καταστροφή. Και μία τέτοια παρέμβαση θα ήταν ένα ισχυρό μήνυμα στις παρασκηνιακές δυνάμεις στις ΗΠΑ και την ΕΕ, να μην συνεχίσουν την υπονομευτική δράση τους, αλλά να λουφάξουν και να περιμένουν καλύτερες μέρες…
