Επιβεβαιώνεται πλέον, ότι ο Ζελένσκι είχε αποφασίσει να απολύσει τον Αρχηγό ενόπλων δυνάμεων, στρατηγό Ζαλούζνι. Οι πιθανοί λόγοι πίσω από αυτή την απόφαση είναι αφενός η αποτυχία της θερινής μεγάλης ουκρανικής αντεπίθεσης και αφετέρου η αμυντική στρατηγική και τακτικές που εφαρμόζει απέναντι στην ρωσική συνεχή προώθηση σε όλα τα μέτωπα.
Λέγεται, ότι η αποτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης οφείλεται στην διστακτικότητα του Ζαλούζνι να επιτεθεί μαζικά στις ρωσικές οχυρώσεις. Ο λόγος ήταν ότι ο Ζαλούζνι γνώριζε για την ισχύ της ρωσικής άμυνας, και ότι διαφωνούσε με την αντεπίθεση. Αυτός είχε προτείνει μία αμυντική στρατηγική, στην οποία θα συνεχιζόταν η φθορά του ρωσικού στρατού, στην περίπτωση που αποφάσιζε επιθετικές επιχειρήσεις το καλοκαίρι. Αντίθετα, ο Ζελένσκι επέμενε στις επιταγές της Ουάσιγκτον, και κατ’ επέκταση του ΝΑΤΟ, για συνεχή επίθεση, ώστε να συντηρείται το αφήγημα της ουκρανικής επιτυχίας και της ρωσικής αποτυχίας με κάθε κόστος. Ωστόσο, ο Ζαλούζνι δεν υπάκουσε στις αυτοκτονικές εντολές του Ζελένσκι και κατόρθωσε να διασώσει αρκετές επίλεκτες μονάδες, θυσιάζοντας τους επίστρατους.
Τελικά, η ουκρανική αντεπίθεση απέτυχε με κόστος τραγικές απώλειες σε προσωπικό και σε μέσα, περιλαμβανομένων των πολυδιαφημιζόμενων Leopard, Challenger και Bradley ως “game changer” από τα δυτικά ΜΜΕ. Μετά την εξασθένιση της αντεπίθεσης, οι Ρώσοι εξαπέλυσαν επιθέσεις ανακτώντας τα περισσότερα από τα λιγοστά εδάφη που είχαν απωλέσει. Ακόμα περισσότερο, η Αντβίκα, μία πόλη-οχυρό ισχυρότερη του Αρτεμόφσκ, βρίσκεται ήδη σε επιχειρησιακή περικύκλωση, με τους Ρώσους να έχουν δημιουργήσει μία “σφήνα” στην πόλη, την οποία δεν μπόρεσαν να κόψουν οι συνεχείς ουκρανικές αντεπιθέσεις. Το ίδιο συμβαίνει και στα άλλα μέτωπα, της Ζαπορίζια, της Χερσώνας, του Λουχάνσκ και του Ντονέσκ.
Για να αντιμετωπίσει την ρωσική επίθεση, ο Ζαλούζνι έχει επινοήσει ένα ανελέητο σύστημα άμυνας. Στην πρώτη γραμμή τοποθετεί μονάδες επίστρατων χαμηλής ποιότητας, οι οποίοι ταγμένοι σε αλλεπάλληλες γραμμές χαρακωμάτων ενεργούν ως “κρεάτινο τείχος” το οποίο καθυστερεί και απορροφά τις ρωσικές επιθέσεις, αλλά με μεγάλες απώλειες. Εν τω μεταξύ, το ουκρανικό επιτελείο εντοπίζει την κύρια προσπάθεια των Ρώσων, και σε αυτά τα σημεία εκτελεί αντεπίθεση με επίλεκτες μηχανοκίνητες μονάδες, που διασώθηκαν από την μεγάλη αντεπίθεση.
Δεδομένου ότι η αναλογία προσωπικού των αντιμαχόμενων είναι 1:1, οι δύο αντίπαλοι μεταφέρουν δυνάμεις από περιοχή σε περιοχή για να εξαπολύουν επιθέσεις με αριθμητική υπεροχή. Ως εκ τούτου, οι ρωσικές επιθέσεις με την τακτική του Ζαλούζνι αναχαιτίζονται, ή περιορίζονται σε μικρά εδαφικά κέρδη ή τουλάχιστον τους επιτρέπεται βραδεία προέλαση.
Ο Ζελένσκι είναι αντίθετος σε αυτή την στρατηγική καθώς δεν εξυπηρετεί το αφήγημα της νίκης που θέλει η Ουάσιγκτον. Για τον σκοπό αυτό, ο Ζελένσκι διατάζει εκδικητικές επιθέσεις πυροβολικού σε πόλεις της ανατολικής Ουκρανίας, προκαλώντας απώλειες σε αμάχους. Επίσης, εξαπολύει επιθέσεις στις ρωσικές ναυτικές βάσεις της Κριμαίας, οι οποίες έχουν καταφέρει να προκαλέσουν κάποιες απώλειες, αλλά χωρίς αυτές να έχουν την παραμικρή επίδραση στο μέτωπο και την εξέλιξη του πολέμου. Ωστόσο, εξυπηρετούν τίτλους σε δυτικά ΜΜΕ.
Μόλις ήρθαν στην δημοσιότητα οι ειδήσεις για την πιθανή απόλυση του Ζαλούζνι (μερικές πηγές θεωρούν ότι έχει ήδη αντιτακασταθεί) εξαπολύθηκαν αυτοκτονικές αντεπιθέσεις του ουκρανικού στρατού, κατά τις οποίες υπέστησαν μεγάλες απώλεις. Πιθανός αντικαταστάτης του Ζαλούζνι θεωρείται ο Kύριλος Μπουντάνοφ, διοικητής της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, και υπεύθυνος για την εκτέλεση τρομοκρατικών επιθέσεων μέσα στην Ρωσία. Ωστόσο, ο Μπουντάνοφ δεν είναι στρατιωτικός και δεν έχει καμία εμπειρία στην διοίκηση ενός πολέμου τόσο μεγάλης κλίμακας και έντασης. Παρόλα αυτά, ο Μπουντάνοφ είναι πρόθυμος να εκτελέσει τυφλά κάθε εντολή του Ζελένσκι, όσο παράλογη και αν είναι.
Η κατάσταση στο Κίεβο μοιάζει όλο και περισσότερο με τις τελευταίες ημέρες του Χίτλερ, όταν ο δικτάτορας απέλυε στρατηγούς στο πεδίο της μάχης ως “προδότες” επειδή αποτύγχαναν σε αντεπιθέσεις, που διέταζε με φανταστικές μεραρχίες και αποδεκατισμένες μονάδες. Γύρω του παρέμεναν οι δουλοπρεπείς επιτελείς που συμφωνούσαν σε όλα τα παρανοϊκά σχέδιά του.
Εν τω μεταξύ, η Ουάσιγκτον σκέπτεται να δώσει στην Ουκρανία βαλλιστικούς πυραύλους για πλήγματα βαθιά μέσα στο ρωσικό έδαφος. Συγκεκριμένα, ο διευθυντής της CIA, Ουΐλιαμ Μπερνς, δήλωσε δημόσια ότι πρέπει να δώσουν πυραύλους στην Ουκρανία για πλήγματα σε ρωσικές πόλεις. Ταυτόχρονα, παραδέχτηκε ότι υπάρχει ένα “πυρηνικό ρίσκο” (αντίποινα με τακτικά πυρηνικά όπλα από την Ρωσία), αλλά ισχυρίστηκε ότι “πρέπει να το τολμήσουμε!”, προφανώς αδιαφορώντας για την περίπτωση ενός πυρηνικού πολέμου στην Ευρώπη, ίσως και σε όλο τον κόσμο.
