Ως αναγκαία κρίνεται η απόφαση αύξησης του αριθμού του στόλου των ελληνικών υποβρυχίων. Η υπάρχουσα δομή δυνάμεων προβλέπει την ύπαρξη 10 Υ/Β στον ελληνικό Στόλο, αριθμός οριακά μόνο επαρκής για την κάλυψη των επιχειρησιακών αναγκών.
Η απαίτηση αυτή προκύπτει ως φυσική συνέπεια της κατάστασης που τείνει να διαμορφωθεί στο ισοζύγιο ναυτικής ισχύος ανάμεσα στο Π.Ν και στο TDK, αλλά και στην διαφαινόμενη αλλαγή του επιχειρησιακού προσανατολισμού του Π.Ν, με την στροφή στην Ανατολική Μεσόγειο ως απόρροια των εξελίξεων στο θέμα της ΑΟΖ.
Πιο συγκεκριμένα η αδυναμία, λόγω οικονομικών περιορισμών, του Π.Ν να αποκτήσει ικανό αριθμό πλοίων με δυνατότητες αεράμυνας περιοχής φαίνεται να μεταβάλλει την στρατηγική του σκέψη και να την μετατοπίζει από το επίπεδο της Θαλάσσιας Κυριαρχίας σε αυτό της Θαλάσσιας Άρνησης.
Αν και η επίτευξη Θαλάσσιας Κυριαρχίας δεν θα πάψει να αποτελεί βασική επιδίωξη του Π.Ν, δεδομένοι επιχειρησιακοί και γεωγραφικοί περιορισμοί επιβάλλουν την αναζήτηση εναλλακτικών στρατηγικών επίτευξης του στόχου.
Ανάμεσα σε αυτές είναι η στροφή σε στρατηγική και τακτικές Θαλάσσιας Άρνησης, δηλαδή της επιδίωξης της απαγόρευσης της χρήσης του θαλασσίου χώρου εκ μέρους του αντιπάλου σε δεδομένη γεωγραφική περιοχή.
Παραδοσιακά, η χρήση υποβρυχίων ενδείκνυται για τέτοιου είδους αποστολές, καθώς τα ιδιαίτερα εγγενή χαρακτηριστικά αποκρυψιμότητας και αφανούς δράσης ευνοούν κάτι τέτοιο.
Ειδικά σε περιοχές όπου η παρουσία μονάδων επιφανείας του Π.Ν κρίνεται από επισφαλής έως αδύνατη, όπως για παράδειγμα ο θαλάσσιος χώρος ανατολικά του Καστελλορίζου και δυτικά της Κύπρου, η αποστολή υποβρυχίων είναι η μόνη που μπορεί να λάβει χώρα.
Παρεπιπτόντως να σημειώσουμε ότι κατά την γνώμη μας, η πλέον ενδεδειγμένη στρατηγική για το Τουρκικό Πολεμικό ναυτικό είναι να προσπαθήσει να παρασύρει το Π.Ν στην ανωτέρω περιοχή, όπου θα επιχειρήσει να το καταστρέψει από κοινού με την Τουρκική αεροπορία.
Σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο ο αντίπαλος παίζει στην “έδρα” του, για να δανειστούμε ένα όρο από το ποδόσφαιρο και η όποια απόπειρα αμφισβήτησης της κυριαρχίας του εκεί, μπορεί να προέλθει μόνο από υποβρύχια.
Με την άνοδο της οροφής του στόλου των υποβρυχίων, το Π.Ν θα μπορεί να αυξήσει του τομείς περιπολίας του και να διαθέσει επιπλέον υποβρύχια για επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Ασφαλώς τα στελέχη του Π.Ν γνωρίζουν καλύτερα πως πρέπει να λάβει χώρα η ανάπτυξη των μέσων που έχει στη διάθεση του.
Έτσι λοιπόν, η κίνηση για την αύξηση της οροφής του υποβρύχιου στόλου του Π.Ν κρίνεται ως απαραίτητη, που αποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό την παρατηρούμενη ανισορροπία δυνάμεων που τείνει να διαμορφωθεί και επιτρέπει την υλοποίηση των επιχειρησιακών του σχεδιασμών.
Όπως σημειώνει το Ινστιτούτου Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας: “κατά συνέπεια, τα προαναφερθέντα καθιστούν την ενίσχυση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων με το υποβρύχιο ως «στρατηγικό όπλο εκ των ων ουκ άνευ», αλλά και ταυτόχρονα αναγορεύουν το υποβρύχιο ως κύριο μέσο προάσπισης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων”.
Εκείνο που απαιτείται είναι ένα σύντονο πρόγραμμα ναυπήγησης/απόκτησης νέων Υ/Β και Εκσυγχρονισμού Μέσης Ζωής για τα υπάρχοντα Υ/Β Type 214. Τα προς απόκτηση Υ/Β δεν είναι ανάγκη να είναι “state-of-the-art” αλλά να εξασφαλίζουν ικανότητα απόκτησης σε ικανούς αριθμούς, διατηρώντας αξιόλογες επιδόσεις. Προκειμένου να ανταποκριθούν πολυδιάστατα στις επιχειρησιακές απαιτήσεις του θεάτρου επιχειρήσεων της Ανατολικής Μεσογείου τα νέα υποβρύχια θα πρέπει να είναι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΕΚΤΟΠΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ TYPE 214.
Ως παράδειγμα φέρνουμε τον νέο τύπο υποβρυχίου Type-209 NG που σχεδιάζει η TKMS. Το Type-209 NG θα ενσωματώνει νέα συστήματα, αλλά και διάφορες επιλογές, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των πιθανών χρηστών. Στόχος της TKMS είναι το Type-209 NG να αποτελέσει μια οικονομική εναλλακτική λύση για όσες χώρες δεν μπορούν να αποκτήσουν τα ικανότερα και πιο ακριβά Type-212CD ή Type-214. Μια από τις αναβαθμίσεις που θα ενσωματώνουν τα υποβρύχια θα είναι οι συσσωρευτές ιόντων λιθίου, αντί των μολύβδου-οξέος. Οι συσσωρευτές ιόντων λιθίου επιτρέπουν μεγαλύτερους χρόνους πλεύσης, ενώ ταυτόχρονα απαιτούν λιγότερη συντήρηση. Μια δεύτερη αναβάθμιση θα είναι η επιλογή του χρήστη υπέρ πετρελαιοκινητήρα ή ηλεκτροκινητήρα, για ακόμη μεγαλύτερη μείωση του ακουστικού ίχνους του υποβρυχίου. Επιπλέον, αν επιλεγούν πετρελαιοκινητήρες, το υποβρύχιο δεν θα ενσωματώνει τέσσερις, αλλά δύο, οι οποίοι θα παράγουν την ίδια ισχύ, αλλά θα μειώσουν τη δαπάνη χρήσης και συντήρησης. Το κεντρικό χειριστήριο του υποβρυχίου (τιμόνι) θα είναι ηλεκτρικό και όχι υδραυλικό. Το σύστημα διαχείρισης μάχης θα είναι το ORCCA, των Atlas Elektronik και Kongsberg, και θα συνοδεύεται από επτά οθόνες πολλαπλών ενδείξεων. Μεταξύ των τορπιλοσωλήνων, προβλέπεται η ενσωμάτωση θαλάμου διαμέτρου 1,5 μέτρου για χρήση από ειδικές δυνάμεις, ενσωμάτωση ειδικού εξοπλισμού ή όπλων. Φυσικά, τα Type-209 NG θα ενσωματώνουν νέας γενιάς ηλεκτρονικά συστήματα και αισθητήρες, ενώ έμφαση θα δοθεί στη μείωση του ίχνους του υποβρυχίου.
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, αυτό της απόκτησης Υ/Β με μεγαλύτερες δυνατότητες από τα Type 214, η προφανής επιλογή είναι τα Type 216. Το νέο γερμανικό υποβρύχιο έχει εκτόπισμα 4.000 τόνους, μήκος 89 μέτρα, διάμετρο 8,9 μέτρα, εμβέλεια 10.400 μίλια με ταχύτητα 10 κόμβους, ενώ μπορεί να πλεύσει σε κατάδυση με το σύστημα AIP για 4 εβδομάδες με ταχύτητα 4 κόμβων για 2.400 μίλια. Η αυτονομία του νέου υποβρυχίου είναι 80 ημέρες και το πλήρωμα θα αποτελείται από 33 άτομα. Το Type-216 διαθέτει 6 τορπιλοσωλήνες των 533 χλστ και μεταφέρει 18 τορπίλες, ενώ διαθέτει ένα διαμέτρου 2,5 μέτρων σύστημα κάθετης εκτόξευσης (VLS) ώστε να μπορεί να εκτοξεύει βλήματα cruise (ενδεικτικά KEPD 350 Taurus, αναπτυχθεί υποβρύχια εκτοξευόμενη έκδοση του, το οποίο θα έπρεπε κάποια στιγμή να το δούμε, στην αεροεκτοξευόμενη έκδοση του και σαν μελλοντικό βλήμα πλεύσης για τον στόλο των F-16 της Π.Α.)
Εκτιμούμε πως ένας στόλος 8 Type-209 NG προς αντικατάσταση σε αναλογία 1:1 των υφιστάμενων Type-209/1100 και Type-209/1200 συν 4 Υ/Β Type 214 συν 4 Υ/Β Type 216/218 είναι ο ιδανικός αριθμός που απαιτείται για την κάλυψη των επιχειρησιακών απαιτήσεων του Π.Ν κατανεμημένων σε περίοδο επιχειρήσεων σε 4 στολίσκους, των 4 Υ/Β έκαστος με Π.Ε:
-Ένας στολίσκος στο Βόρειο Αιγαίο για τον έλεγχο των στενών των Δαρδανελλίων
-Δύο στολίσκοι σε κεντρικό και νότιο Αιγαίο/Δωδεκάνησα για έλεγχο της Φώκαιας και του Ακσάζ
-Ένας στολίσκος στην περιοχή ανάμεσα σε Δωδεκάνησο και Κύπρο
Στο κόστος ναυπήγησης των νέων υποβρυχίων και του ΕΜΖ των Type 214 θα πρέπει επίσης να προστεθεί και το κόστος νέων υποδομών υποστήριξης–συντήρησης που θα πρέπει να δημιουργηθούν (κυρίως στην Κρήτη), ώστε να μεγιστοποιηθεί η δυνατότητα επιχειρήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο και φυσικά προμήθειας των όπλων τους (τορπίλες, κατευθυνόμενα βλήματα κατά απειλών αέρος εκτοξευόμενα από το υποβρύχιο σε κατάδυση, εκτοξευόμενα από τορπιλοσωλήνες ή άλλα συστήματα εκτόξευσης κατευθυνόμενα βλήματα για την προσβολή στόχων επιφανείας και ξηράς, κ.λπ.).
