Η πατρίδα μας βιώνει τα τελευταία χρόνια μια μείζονα οικονομική κρίση που δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστη την εθνική άμυνα της χώρας. Τα προβλήματα αναρίθμητα: χαμηλές διαθεσιμότητες κύριων οπλικών συστημάτων, οξύ πρόβλημα στην επάνδρωση μονάδων, ελλείψεις σε αναλώσιμα, ανεπαρκής εκπαίδευση, χαμηλό επίπεδο πειθαρχίας, χαμηλό ηθικό.
Με δεδομένη την οικονομική δυσπραγία είναι λανθασμένη η εναπόθεση των όποιων ελπίδων στην απόκτηση σύγχρονων οπλικών συστημάτων καθώς αυτά δεν θα μπορούν με βεβαιότητα να αγοραστούν τα επόμενα χρόνια. Πρέπει λοιπόν το σύστημα να προτάξει την φαντασία και την πνευματική παραγωγική του ικανότητα ώστε να βρει λύσεις στο οξύ πρόβλημα ασφαλείας που αντιμετωπίζει η χώρα. Στόχος δεν είναι άλλος από την εξεύρεση φθηνών και συνάμα αποτελεσματικών λύσεων που δεν μπορεί παρά να βασίζονται, απουσία μέσων, στον ανθρώπινο παράγοντα.
Επί τη ευκαιρία δηλώνουμε αντίθετοι στην άκρατη «τεχνολαγνεία» που χαρακτηρίζει στρατιωτικούς «αναλυτές» που είναι αμφίβολο αν έχουν πατήσει το πόδι τους ποτέ σε πεδίο ασκήσεων και να γίνουν οι ίδιοι μάρτυρες της στρατιωτικής πραγματικότητας. Άποψη μας είναι πως διαχρονικά μια αποτελεσματική άμυνα βασίζεται στην παράθεση επαρκούς αριθμητικά και καλά εκπαιδευμένου προσωπικού σε μια λογική συμπλήρωσης και όχι ανταγωνισμού των ούτως ή άλλως αφηρημένων και καταχρηστικά χρησιμοποιούμενων εννοιών της ποσότητας και της ποιότητας. Πρέπει να γίνει σαφές πως η Ελλάς ποτέ δεν θα κατορθώσει να αποκτήσει πλήρη ποιοτική υπεροχή έναντι του κύριου δυνητικού της αντιπάλου ώστε να ισοσκελίσει το μόνιμο αριθμητικό της μειονέκτημα. Η παράθεση επαρκούς όγκου δυνάμεων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων (υπερ)υψηλής έντασης και μεγάλης χρονικής διάρκειας και αυτό σε πείσμα όσων θεωρούν πως μια Ελληνοτουρκική σύρραξη θα είναι περιορισμένης έκτασης, έντασης και διάρκειας. Ένας ολοκληρωμένος αμυντικός σχεδιασμός οφείλει να λαμβάνει υπόψη του όλα τα ενδεχόμενα, από αυτό μιας τοπικής κρίσης ως αυτό ενός ολοκληρωτικού πολέμου.
Αν θα θέλαμε να κωδικοποιήσουμε τις προτάσεις μας θα είχαμε να κάνουμε τις εξής επισημάνσεις:
1)Αύξηση της στρατιωτική θητείας στους 18 τουλάχιστον μήνες(με 24 μήνες να είναι το επιθυμητό όριο) ώστε να καλυφθούν τα κενά στην επάνδρωση των μονάδων.
2)Υποχρεωτική στράτευση των γυναικών για 6 μήνες που θα αναλαμβάνουν, εκτός διακεκριμένων εξαιρέσεων, δευτερεύοντα καθήκοντα απελευθερώνοντας μάχιμο προσωπικό για τις μονάδες πρώτης γραμμής.
3)Επέκταση της Εθνοφυλακής σε όλη τη χώρα με τη δημιουργία μονάδων και υπομονάδων οπλισμένων κατά περίπτωση με βαρύ οπλισμό για την κάλυψη των μετόπισθεν και την υποστήριξη του στρατού εκστρατείας στην πρώτη γραμμή ως επικουρική δύναμη.
4)Δημιουργία Εθνοφρουράς στα πρότυπα της Αμερικανικής United States National Guard που θα αποτελεί στην ουσία μια επανέναρξη του καλού ως σύλληψη αλλά αποτυχημένου ως εφαρμογή θεσμού των ΕΦΥΕΣ και την δημιουργία στην ουσία ενός στρατού “μερικής απασχόλησης”. Ο εξοπλισμός θα ανευρίσκεται από το αποσυρθέν υλικό των μονάδων του στρατού αντί αυτό να οδηγείται στα διαλυτήρια.
5)Συστηματική επανεκπαίδευση της εφεδρείας με κλήση όλων των εφέδρων στις μονάδες όπου προβλέπεται να παρουσιαστούν σε περίπτωση ανάγκης για διάστημα όχι μικρότερο των 7-12 ημερών σε εξαμηνιαία βάση. Πρέπει να γίνει συνείδηση κάθε Έλληνα πως η στρατιωτική θητεία δεν τελειώνει με την απόκτηση του απολυτηρίου αλλά επεκτείνεται σε όλη τη διάρκεια της παραγωγικής του ζωής.
6)Αξιοποίηση της ενεργούς εφεδρείας που εκφράζεται μέσω λεσχών εφέδρων, με θέσπιση κινήτρων για ενίσχυση του εθελοντικού πνεύματος και ένταξη τους ενεργητικότερα στην αμυντική προσπάθεια της χώρας. Ήδη έχει δημιουργηθεί μια «μαγιά» γύρω από την οποία μπορεί να χτισθεί μια μάχιμη και ανά πάσα στιγμή ετοιμοπόλεμη μάζα πολιτών-οπλιτών που θα συμβάλει στην Εθνική Άμυνα αξιοποιώντας τον θεσμό του Εθελοντή Έφεδρου Οπλίτη.
7)Ενεργοποίηση του θεσμού της παλλαϊκής άμυνας με τη δημιουργία μονάδων πολιτοφυλακής που θα δρουν συμπληρωματικά των άλλων υπηρεσιών ασφαλείας σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης και θα κάνουν πράξη τη συμμετοχή του λαού στην άμυνα της χώρας.
7)Αναβάθμιση της εκπαίδευσης και δημιουργία εξειδικευμένων για κάθε φύση αγώνα(αγώνας σε αστικό περιβάλλον, αντιαρματικός αγώνας, ορεινός αγώνας, αμφίβιος αγώνας κτλ) μονάδων, κατάλληλα εξοπλισμένων και οργανωμένων.
8)Στρατιωτικοποίηση και ενεργητικότερη συμμετοχή των Σωμάτων Ασφαλείας στην άμυνα της χώρας ,ειδικά στα πλαίσια αντιμετώπισης κρίσεων και ασύμμετρων απειλών. Επανασύσταση της Χωροφυλακής και της Αγροφυλακής-Δασοφυλακής, δημιουργία Αστυφυλακής για τα μεγάλα αστικά κέντρα που θα δρα «ένα επίπεδο» πάνω από την ΕΛ.ΑΣ, αυτονόμηση και ενίσχυση της Συνοριοφυλακής και αναβάθμιση του Λιμενικού Σώματος-Ελληνικής Ακτοφυλακής είναι μερικές μόνο από τις προτάσεις μας για τις οποίες η έλλειψη χώρου δεν μας επιτρέπει να επεκταθούμε περισσότερο.
9)Αξιοποίηση του αποσυρθέντος βαρέως υλικού(άρματα μάχης,τεθωρακισμένα οχήματα,συστήματα πυροβολικού), είτε με την μεταφορά του στην Εθνοφρουρά, την Εθνοφυλακή ή την εφεδρεία για χρήση από επιστρατευόμενες μονάδες, είτε για μετασκευή του προς κάλυψη ειδικών αναγκών.
10)Αξιοποίηση των ευκαιριών απόκτησης μεταχειρισμένου υλικού ευρισκόμενου σε καλή κατάσταση από τη διεθνή αγορά προς συμπλήρωση των αριθμών και πρόσδοσης ποιοτικής επάρκειας.
Γενικά η δομή των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων πρέπει να είναι χτισμένη γύρω από την ύπαρξη ενός «σκληρού πυρήνα» επαγγελματιών στελεχών, πλαισιωμένων από επαρκή αριθμό στρατευσίμων και ακόμη μεγαλύτερο αριθμό επιστράτων και μελών παραστρατιωτικών οργανώσεων(με την καλή έννοια του όρου).
Είναι βέβαιο πως οι προτάσεις μας θα προκαλέσουν την αντίδραση των γνωστών «προοδευτικών κύκλων» που θα μας κατηγορήσουν για απόπειρα στρατιωτικοποίησης και επαναμιλιταρισμού της κοινωνίας. Μια σύγχρονη ωστόσο κοινωνία, οφείλει αφού κάνει διάγνωση των μορφών απειλών που αντιμετωπίζει να αναλάβει τις ευθύνες της με ό,τι κόστος αυτό συνεπάγεται σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Η περίοδος της συλλογικής αφασίας και της λογικής των «ατελείωτων δικαιωμάτων και μηδενικών υποχρεώσεων» πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Στην υπόθεση της εξασφάλισης της άμυνας της χώρας και της εθνικής επιβίωσης δεν υπάρχουν εύκολες, ξεκούραστες και οικονομικές λύσεις. Η επιβίωση αυτού του Έθνους βρίσκεται στα χέρια μας και αποτελεί ευθύνη όλων μας η υπεράσπιση του. Καθήκον μας είναι να αφήσουμε στις επόμενες γενιές όσα παραλάβαμε από τους προγόνους μας με κάθε κόστος.
